🍂 پاییز
رنگ بر چهره درختان نشست،
چون لبخندی از داناییِ فنا.
هر برگ، فلسفه‌ای‌ست که می‌گوید:
زیبایی نیز، باید فرو افتد تا بماند.
پاییز،
کتابِ زردِ هستی‌ست،
که هر ورقش،
ذکری‌ست از دگرزاییِ خاک و جان.
برگها، به نمازِ بازگشت می‌افتند،
تا در بسترِ خاک، دوباره بدرخشند.
هیچ رنگی نمی‌میرد ...
تنها جامه عوض می‌کند در کاروانِ بودن.
زمین،
رحمِ زمان است،
و هر فرو‌ریختن،
نویدِ بر‌خاستنی دیگر.
پس مگذار اندوهِ برگ‌ریزان دلت را بلرزاند؛
زیرا در هر افتادن،
آغازِ روییدنی دیگر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر