ڕازی مێهرەبانی
ئەگەر کەسێک لات
خۆشەویست،
بۆت زۆر گرنگە،
هەستت وایە زۆر ئازیزە!
لە کانگای دڵ
هەڵی
بگرە،
بیشارەوە وەکو
رازێک...
ژێر خاکی خە
وەک تاوانێک...
خەڵک!
بەرگەی سۆزی زۆری تۆ ناگرن،
دڵیان تنگە،
زۆربچوکە.
گوێ گرێ تۆ، ئەی هاورێ!
ئیتر بەسە!؟
دڵ مەبەستە بە
هەر کەسێک!
بە هرمستێک بیرکردنەوە،
کەوا ،خەڵک جوانی ێێژن،
دایدەبێژن ،
بۆ ئەوەی سەرنجی تۆ
بۆلای خۆیان رابکێشن...
بەڵام،
هاورێ!
لە ناخیاندا کێژاوێکە
لە ناو ژیانیان،زۆنگاوێکە
تەنها بەسە، بۆ یەکەم
جار
پێچەوانەی ،میلەکانیان رەفتار بکەیت
ئەوکاتە،
دەردەکەوێت
وەک خۆرەتاو،
خەندەو و ئاکاریان
دەبنە خەنجر،
بە ناختدا، رۆدەچن و...
دڵ دەگوشن
بەڵام، هاورێ!
ئاگادار بە...
خۆشت بوێن بە بێ دەنگی،
میهرەبان بە بە هێمنی،
وەک رووناکییەک...
کە دەکەوێتە سەر
دیوارێک
بەبێ ئەوەی پرسیار
بکات
سێبەرەکەی لە کام
لایە.
این شعر، «راز مهربانی»، سفری‌ست میان احساس
و آگاهی. شاعر از تجربه‌ای عمیق از انسان‌بودن سخن می‌گوید؛ جایی که عشق و مهربانی،
هرچند زیبا و اصیل‌اند، اما در جهانی پر از سوء‌تفاهم و خودخواهی، باید پنهان شوند
تا از آسیب در امان بمانند. انسانها در نگاه شاعر، اغلب در گفتار و اندیشه زیبا هستند،
اما در عمل ناتوان از زیستنِ آن زیبایی‌اند. در پسِ هشدار شاعر، نوعی فلسفۀ زیستن در خاموشی و صداقت نهفته است: مهربان باش، اما بی‌ادعا؛
دوست بدار، اما بی‌هیاهو. در نهایت، شعر دعوتی است به بلوغ روحی،به شناخت حد میان
عشق و احتیاط، گفتار و کردار، و به احترام برای نوری که بی‌پرسش می‌تابد، بی‌آنکه بداند
سایه‌اش از آن کیست.
